Hrišćanstvo, ili crkva? / Sveštenomučenik Ilarion Trojicki

Product Description

HRIŠĆANSTVO JE NEODVOJIVO OD CRKVE

Na kraju, dovoljno je samo pažljivo pogledati Simvol vere, da bismo shvatili koliko je važna ideja Crkve. Zaista, u Simvolu vere gotovo svi članovi uneseni su već nakon pojave različitih jeretika, koji su izvrtali jednu ili drugu istinu. Zato je ceo Simvol vere moguće nazvati polemičkim. Njegova istorija pokazuje kako se u borbi sa ovim ili onim jeresima popunjavao njegov sadržaj. To uopšte nije tako sa 9.članom o Crkvi. Od samog početka taj član se nalazio u Simvolu vere, gde je unesen čak nezavisno od pojave bilo kakvih lažnih učenja. Zaista, tada još nije bilo protestanata i sektaša, koji maštaju o nekakvom necrkvenom hrišćanstvu. Jasno je da je misao o Crkvi već od samog početka ležala u temelju hrišćanskog verovanja. Od samog početka hrišćani su sastavljali Crkvu i verovali u njenu spasiteljnost, a istinu da je hrišćanstvo neodvojivo od Crkve, možemo smatrati da nam je predata od Samog Gospoda Isusa Hrista.
Dužni smo da priznamo istinu: hrišćanstvo je potpuno neodeljivo od Crkve i bez Crkve hrišćanstvo je nemoguće. Neophodnost priznanja te istine postaće posebno očigledna za nas, ako je uporedimo sa zabludom, koja joj je protivrečna, ako pogledamo do čega nas dovodi odvajanje hrišćanstva od Crkve.

U stvarnosti, suprotstavljanje Jevanđelja Crkvi i zamena Crkve neodređenim shvatanjem hrišćanstva, donosi najžalosnije rezultate. Hrišćanski život presahnjuje, postaje još samo jedno učenje u beskonačnom nizu drevnih i novih učenja, pri tome učenje veoma neodređeno, jer se bez Crkve otkriva mogućnost nesrećnog mnoštva njegovih najproizvoljnijih shvatanja, čak i međusobno protivrečnih. U tom pogledu, hrišćanstvo se nalazi u gorem položaju od poznatih filosofskih škola. U stvarnosti, osnivači filosofskih škola su nakon sebe ostavili knjige svojih dela, ostavili su manje ili više jasno izložena učenja, manje ili više su se potpuno iskazali, tako da nema beskonačnog prostora za različita proizvoljna tumačenja njihovog učenja. Gospod Isus Hristos nije ostavio Svoje učenje u pisanom obliku. On ništa nije pisao. Zato nema ničeg lakšeg, od tumačenja po svom ukusu njegovog učenja i stvaranja „hrišćanstva“ pripisujući tom nazivu svoje sopstvene zablude. Sveštene knjige Novog Zaveta pisane su ne od strane učenih apostola, već po nadahnuću Duha Svetoga. Sveta Crkva poseduje istinito tumačenje Jevanđelja i apostolskih Poslanica. – Sveštenomučenik ILARION Trojicki

Žitije velikog Božijeg ugodnika a nama svetilnika Svetog Ilariona Troickog. Arhijerejski sabor Ruske Pravoslavne Crkve, koji je održan u Moskvi 2000. godine kanonizovao je sveštenomučenika Ilariona, arhiepiskopa Verejskog radi opštecrkvenog poštovanja u zboru novomučenika i ispovednika ruskih. Obraćajući se s molitvom sveštenomučeniku Ilarionu pravoslavci se ukrepljuju u vernosti Majci-Crkvi, dobijaju snagu za usrdno i radosno savršavanje crkvenog služenja, mole za razumevanje božanskih dogmi. Zastupništvom sveca razrešavaju se problemi u odnosima s vlastima, isceljuju se telesne bolesti. U zboru mučenika Ruske Pravoslavne Crkve posebno mesto zauzima arhiepiskop Verejski Ilarion (Trojicki). Veliki naučnik-bogoslov, vatreni propovednik, revnosni služitelj oltara Gospodnjeg, talentovani administrator, mudar arhipastir i beskompromisni zaštitnik Crkve i pravoslavnih dogmi – takav je lik svetitelja Ilariona, koji je svoje zemaljsko služenje krunisao podvigom ispovedništva i mučeništva. Sveštenučenik Ilarion (u svetu Vladimir Aleksejevič Trojicki) rođen je 13. septembra 1886. godine u svešteničkoj porodici. Deda budućeg svetitelja, Petar Trojicki, i otac Aleksej Trojicki služili su u hramu Blagovesti Presvete Bogorodice pored kojeg su bili i sahranjeni. Supruga oca Alekseja, Varvara Vasiljevna, rano je završila zemaljski put. Na brizi udovca ostalo je petoro dece: tri sina i dve kćeri. Svešteniku je u njihovom vaspitanju pomagala neudata sestra počivše – Nadežda, učiteljica u parohijsko-crkvenoj školi. Stasavši, sinovi su se posvetili služenju Crkvi. Dvojica starije braće, Vladimir i Dimitrije postali su episkopi, a najmlađi, Aleksej, posle očeve smrti 1917. godine ostao je da služi kao sveštenik u svom rodnom selu Lipice. Sva trojica su do kraja ostali odani Pravoslavlju i primili su mučeničke i ispovedničke vence u godinama progona Crkve.

Sadržaj

Uvod, 3
Glava prva, 7
Glava druga, 39
Životopis Sveštenomučenika Ilariona, arhiepiskopa verajskog, 75
Svedočanstva o Blagodatnoj pomoći Sveštenomučenika Ilariona, 137